બાળપણની યાદ તાજી કરવા બે મહિલાઓએ એવું કર્યું પરાક્રમ, સ્કૂલ સ્ટાફ પણ અચરજમાં

ખુબજ જાણીતા ભારતીય કવિ અને ગીતકાર સુદર્શન ફાખિર દ્વારા લખાયેલ ગઝલ "યે દૌલત ભી લે લો,યે શૌહરત ભી લે લો, ભલે છીન લો મુજસે મેરી જવાની,મગર મુજકો લૌટા દો,બચપન કા સાવન,વો કાગજ કી કશ્તી વો બારિશ કા પાની" ગઝલની આ થોડી પંક્તિઓથી જ આપણને ખ્યાલ આવે છે આપણુ બાળપણ કેટલુ અમુલ્ય છે.

બાળપણમાં શાળાનો અભ્યાસ અને શાળાના મિત્રો સાથે વિતેવેલા સમય પણ દરેકના જીવનમા યાદગાર રહેતો હોય છે. આવી જ બાળપણની યાદો સાથે વર્ષો બાદ બે બહેનપણીઓ યુનિફોર્મ અને સ્કૂલ બેગ સાથે શાળાએ પહોંચીને પોતાના બાળપણની યાદો જીવંત કરી હતી અને "બેટી બચાવો બેટી પઢાઓ"નો સંદેશ આપ્યો હતો.

પોરબંદરના જાણીતા ડૉક્ટર અને પોરબંદર જિલ્લા ભાજપ મહિલા મોરચાના પ્રમુખ અને સુધરાઈ સભ્ય એવા ડૉ.ચેતનાબેન તિવારી અને યુકેના લંડન ખાતે ખુબજ સારી કંપનીમાં ફાઈનાન્સીયલ એકાઉન્ટન્ટ તરીકે વર્ક કરતા દિનાબેન દાસાણી આજે પોરબંદરની એમ.ઈ.એમ સ્કૂલ ખાતે સ્કૂલ યુનિફોર્મ, સ્કૂલ બેગ અને લંચ બોક્સ સાથે પહોંચતા આ સ્કૂલના પ્રિન્સીપાલ સહિતનો સ્ટાફ પણ અચરજ પામ્યો હતો.

પોરબંદરની સરકારી એમ.ઈ.એમ ઈંગ્લીશ સરકારી સ્કૂલમાં શિક્ષણ મેળવીને પોરબંદરના અનેક લોકો પોતાના જીવમાં ખુબજ આગળ વધ્યા છે. પોરબંદરની આ બંન્ને બહેનપણીઓ પ્રાથમિક શિક્ષણથી લઈને ધોરણ 12 સુધીનો મહત્વનો અભ્યાસ આ સ્કૂલમાં પૂર્ણ કર્યો હતો.

આજે આ બંન્ને વ્યકિતઓ પોત પોતાના ક્ષેત્રમાં ખુબજ પ્રગતિ મેળવી છે. ત્યારે અહી અભ્યાસ કરતી વિદ્યાર્થીનીઓને પણ પ્રેરણા મળે અને "બેટી બચાવો બેટી પઢાઓ"નો સંદેશ લોકો સુધી પહોંચે તે માટે આજે સવારે સ્કૂલ સમયે આ બન્ને બહેનપણીઓએ સ્કૂલમાં અભ્યાસ કરી તેઓ જે સ્થળ પર સ્કૂલના સમયે પોતાનો નાસ્તો કરતા હતા તે સ્થળ પર ફરી એક વખત સ્ટૂડન્ટ બનીને નાસ્તો કરતા તેઓએ બાળપણની યાદો તાજા કરી હતી.

બંને મહિલાઓએ બાળપણની યાદ તાજી કરવા સ્કૂલમાં ક્લાસમાં બેસી અભ્યાસ કર્યો, રિષેસ ટાઈમમાં લંચ બોક્સમાંથી નાસ્તો કર્યો, તથા સ્કૂલના બાળકો સાથે ખોખો રમત પણ રમી.

ઉલેખ્ખનીય છે કે, આજે ડૉ.ચેતનાબેન તિવારીના બન્ને પુત્રો કેનેડામાં રહે છે જેમાંથી એક પુત્ર ડૉક્ટર છે જ્યારે અન્ય એક પુત્ર કમાન્ડો બનવા માટેની તૈયારીઓ કરી રહ્યો છે.

તો દિનાબેન દાસાણી પણ વર્ષોથી યુકેમાં રહે છે જેમનો એક પુત્ર પણ ડોક્ટર છે અને અન્ય સંતાનો પણ પોતાની ફિલ્ડમાં સારી એવી સિદ્ધી મેળવી છે. આટાલા વર્ષો પછી પોતના સ્કૂલે સ્ટુડન્ટ બનીને આવવાના પોતાના અનુભવને તેઓએ અમુલ્ય ગણાવ્યો હતો.